Sinds het ongeval met de bus in Zwitserland voel ik me zo raar! Zo betrokken... terwijl ik die mensen helemaal niet ken. Ik weet dat er dagelijks wel ergens volwassenen en kinderen sterven en dat is ook erg. Maar dit treft ons zo sterk omdat het er zoveel tesamen zijn. Kinderen van twaalf die een keitoffe vakantie hadden in Zwitserland en op weg naar huis waren, maar niet beseften dat het voor sommigen hun "laatste reis" zou zijn. Die ene minuut stilte om 11.00 uur was overweldigend, maar bij mij blijft het gevoel nog hangen... Ik denk dat het even zal duren voor het weggaat. Sta allemaal even stil bij jullie leven, jullie gezin en stel samen met ons vast dat alle kleine problemen en futiliteiten verdwijnen na het zien van zoveel leed. Wat is dan een "slecht rapport" of een "onopgedekt bed" of een "stoffige kast" onbelangrijk... Veel sterkte allemaal. Ons gezin is in gedachten heel erg bij alle betrokkenen.
Since the accident with the bus in Switzerland I've got a strange feeling in my body! I feel so involved ... but I don't know the people. Every day children and grown ups die, and that's very sad. But this is getting to us so strongly because it concerns so many children and teachers all at once. Twelve year old children having a great holiday in Switzerland, going home, not knowing it will be their true last journey.
The one minute of silence at eleven o'clock was overwhelming, but the feeling still hasn't left me ... I think it'll take some days to go away. Let us all think about our lives, our family and all see that little problems will dissapear when you see such great injustice and suffering...
Please be strong! Our family is thinking of you all!!
